Koolrabi

Koolrabi is niet mijn vriend. Elke keer als we er een aantreffen in ons groentepakket verstop ik 'm achterin de groentebak. Een week of drie later kan ik die beschimmelde klont dan met een mengeling van schuldgevoel en opluchting in de groenbak gooien. We hebben het heus geprobeerd. In de pastasaus. In verschillende salades. In een ovenschotel. Allemaal niet echt een succes.

Afgelopen vrijdag hadden we er weer een. En vond ik het tijd voor een nieuwe poging. Met sinaasappel, mango, banaan en aardbeien ging 'ie de blender in. Zaterdagochtend gaf ik mijn lief een groot glas sap. "Wat zit hierin? Het smaakt een beetje... raar..." Na mijn bekentenis verklaarde hij me voor gek. En concludeerde: zoals met alles dat we tot nu toe hebben geprobeerd, zou het zonder koolrabi toch lekkerder zijn geweest.

jammer dat het nog zo veel is

Inflatie

Economie was nooit mijn sterkste vak. Meneer Rotten was van "het enige recht van de vrouw is het aanrecht" en sommeerde alle meisjes tijdens de eerste economieles achterin de klas te gaan zitten. De jongens, voor hen was dit prachtige vak bedoeld, mochten voorin komen zitten om zo optimaal te profiteren van zijn fantastische onderwijs. Jammer voor hem dat er slechts twee heren uit de hele VWO-lichting voor economie hadden gekozen, en hij dus ook een aantal meisjes voor zich moest dulden. Maar ik ging braaf achterin zitten en lette zo min mogelijk op. Eigenlijk had ik demonstratief kookboeken moeten gaan zitten lezen, maar dat bedenk ik nu pas en dat is rijkelijk laat.

Als ik wel had opgelet, was ik me misschien meer bewust geweest van de extreme inflatie die heeft plaatsgevonden. En dan met name op de huizenmarkt. Hoewel de grote 'huizenbubbel' alweer is ingeklapt, zijn de huizen nu aanmerkelijk duurder dan in, pak 'm beet, 1968. Bij het koopcontract van ons nieuwe huis zit ook de koopakte uit dat jaar. Met de vermelding van de prijs. In guldens, want die had je toen nog. Vierentwintigduizend. Een brood kostte toen een kwartje, en het salaris zal er ook wel naar geweest zijn. Maar toch.

Onder voorbehoud - en zelfs dat nog niet - maar toch

Op vrijdag 11 oktober 2013 gingen wij een huis bezichtigen. Toen begon de eerste wachttijd: de vraagprijs was veel te hoog voor mijn inkomen, en mijn lief zou pas in 2014 genoeg zelfstandige jaarcijfers hebben. Half december stond het nog steeds te koop! Op maandag 23 december gingen we met de aankoopmakelaar kijken, in januari deden we ons eerste bod. De verkoper viel achterover van schrik, weigerde zoveel van zijn vraagprijs af te halen, en wij bleven teleurgesteld achter.

Zeven volgende huizenbezichtigingen verder wisten we echt heel zeker: we willen dat ene huis. Met een onafhankelijke taxateur namen we eind april nog eens een kijkje, en gewapend met nieuwe feiten ging de aankoopmakelaar aan de slag. Die ellendige tijd tussen heel wat telefoontjes heen en weer heeft me een maagzweer en hartkwaal opgeleverd, maar ook.... een huis!!!

Dat wil zeggen: we hebben een mondelinge, telefonische overeenkomst met twee makelaars ertussen. De afspraak voor het tekenen van het voorlopig koopcontract moet nog worden gemaakt, de hypotheek is nog niet rond en de bouwkundige keuring zou eventueel nog roet in het eten kunnen gooien. En daarna ga ik nog drie officiële bedenktijd-dagen zitten nagelbijten in de grote vrees dat de verkoper er ineens toch niet van af wil. Maar inmiddels geloof ik het al wel een beetje: vanaf 1 september gaan wij ons helemaal de pleuris klussen.

En dat geeft ons ruim drie maanden om te bedenken wat we allemaal moeten aanpakken (makkelijk: alles) en wat we ervan willen maken (ook makkelijk: iets heel moois). Hier vast mijn artist impression van de tuin. Nou ja, eigenlijk heb ik er alleen kippen in gephotoshopt. Daar rechts komt een moestuin, en links waarschijnlijk ook. En ergens een kippenren zodat Ockels onze gevederde vriendinnen niet opeet.

dit gaat echt heel leuk worden

Eekhoornetymologie

Omdat het de hele dag noodweer zou worden, stonden we die zondag vroeg op om naar het American Museum of Natural History te gaan. Te vroeg, zo bleek, want we mochten er nog niet in. Om de tijd te doden liepen we om het immense gebouw heen. En daar op het gras en in de bomen zagen we een stel eekhoorns. Dat is nog eens fijn vermaak! Ze klauterden in struiken, roetsjten dikke stammen op en af, en frunnikten met die kleine handjes in het gras, op zoek naar wat lekkers. Toen hoorde ik een klein meisje roepen: "eekhoorn!!". Maar vervolgens ging ze verder in onvervalst Amerikaans. En snapte ik dat ze had gezegd dat die squirrel een acorn had gevonden. Ja ja. En zo was ik ervan overtuigd dat ik een etymologische ontdekking had gedaan: wij noemen het een eekhoorn, omdat ze acorns eten.

zo ging het

Helaas raadpleegde ik mijn goede vriend Google om mijn gelijk te bewijzen, waardoor ik erachter kwam dat meer mensen denken dat ze zo briljant waren, maar dat het in feite een false friend is. Het lijkt dus wel zo, maar is het mooi niet. Want acorn heeft weer dezelfde herkomst als aker dat weer eik is geworden, en verder is het niet helemaal duidelijk, vooral niet waar dat 'hoorn' op slaat. Maar je kan je daarna wel uren vermaken met het opzoeken van andere woorden in datzelfde etymologiewoordenboek. Een squirrel is bijvoorbeeld een verbastering van het Grieks voor 'schaduwstaartje'. Dat is ook leuk om te weten.

Core business

Na de halve marathon van vorige week had ik spierpijn. Waar ik normaal als een jonge hinde de trap af huppel, was nu de gemiddelde bejaarde nog sneller (zelfs met een rollator) (heb je wel eens iemand met een rollator van de trap zien gaan?). Maar naast de spierpijn in mijn bovenbenen had ik ook last van mijn onderrug. Hoe kwam dat? Door een gebrek aan training van mijn core! De fysio zei me zeker twee jaar geleden al dat ik mijn diepe buikspieren beter moet trainen om met voetballen en rennen geen last van mijn rug te krijgen. Volgens mijn agenda ga ik daarom braaf elke dinsdag tussen de middag naar pilates. Maar ja: lunchoverleg, conferentie, geen tijd, geen zin, geen spullen mee... en zo was ik al maanden niet geweest. Dat heb ik gemerkt, en daarom is pilates vanaf nu weer mijn dinsdagtussendemiddag core busisness.

Vandaag lag ik dus weer vol goede moed op het matje. Maar ik was iets vergeten: juf B is een robot. Met ijzeren precisie en naar het schijnt onvermoeibaar zwaait ze maar met armen en benen, blijft ze stabiel in houdingen waarvan ik niet eens weet hoe ik erin moet komen en in andere die ik nooit langer dan drie seconden volhoud, en zegt ze monotoon "nu de andere kant op" terwijl ik juist besloten had dat het de hoogste tijd was voor een rustmoment. Na de buikspieren waren de benen en heupen links en rechts aan de beurt, en daarna mochten we proberen zo dubbelgevouwen mogelijk op de grond te liggen. Ik was blij dat het na drie kwartier weer voorbij was. En dat ik volgende week dinsdag cursus heb.

(maar eigenlijk is dit natuurlijk heel goed voor me en ga ik het heus weer veel vaker doen. Zeker met het bikiniseizoen in aantocht)

Geduld

Wachten op de trein valt best mee: die komt meestal op het afgesproken moment. Wachten bij het stoplicht is draaglijker als er zo'n klokje is dat aangeeft hoe lang het nog duurt, hoewel het superirritant is dat het meestal niet gelijkmatig terugloopt. Wachten op mensen die in de rij bij de supermarkt die teruggaan om nog iets dat ze zijn vergeten te halen en daarna hun hele portemonnee met vrijmarkt-kleingeld leegkieperen is al iets frusterender, al weet je bij 13,80 wel dat die 14,25 en daarmee het einde echt in zicht is.

Wachten op een telefoontje van de makelaar is een hel. Hoe lang kan het duren voor een aankoopmakelaar een verkoopmakelaar heeft gesproken, de verkoopmakelaar de verkoper, en de verkoopmakelaar de aankoopmakelaar voordat de aankoopmakelaar ons weer belt? Het ongeduld giert door mijn lijf. Het bonst in mijn buik en jeukt achter mijn oren. Ik krijg wiebeltenen en het rilt over mijn rug. Ik heb huizenkoorts.