Suko Oleg

Suko Oleg is een Japanse pandabeer die zich tot Pool heeft laten naturaliseren omdat de trainingsfaciliteiten voor kunstschaatsende panda's in Gdansk nu eenmaal veel beter zijn. Erg gebruikelijk is dat kunstschaatsen niet voor een panda, want 'sierlijk' en 'elegant' zijn nu niet direct de kernbegrippen bij deze dieren. Sowieso komt kunstrijden onder dieren weinig voor. Maar Suko Oleg had een droom, en die heeft hij nagejaagd. Hoewel je het je niet kunt voorstellen bij zo'n lekker dikke, fluffige panda is Suko Oleg helemaal afgetraind en heeft hij ook zelf geleerd om zijn veters te strikken. Als je dat niet eens kunt, is een carrière in de kunstschaatswereld een onbegonnen zaak.
En toen iets met dat hij in Vancouver eigenlijk tweede was geworden maar dat de Russen daar tegen protesteerden en er nu een speciale categorie 'dieren' is, maar daar zo weinig deelnemers zijn dat het weer is afgelast. Arme Suko.

(Als ik heel lief zeur vertelt mijn geliefde soms een verhaaltje voor het slapen gaan. Geen wonder dat ik van hem hou.)

Kwarkbroodjes

Supermakkelijk, superlekker: kwarkbroodjes (op basis van het recept uit het hardloperskookboek).

Wat heb je nodig?

Voor de basis

• 250 gram kwark
• 250 gram bloem
• 2 eieren
• 1 zakje vanillesuiker
• 1 zakje bakpoeder
• 2 lepels honing

Omdat het lekker is
Ik verdeelde het beslag/deeg (qua consistentie zit het ertussenin, het lijkt nog het meest op oliebollenbeslag denk ik zo) in twee delen met verschillende 'extraatjes'.

De verantwoorde lading:

• 25 gram sesamzaad
• 50 gram gedroogde cranberries
• 50 gram hazelnoten

De minder-verantwoorde lading:

• 25 gram sesamzaad
• 50 gram bosbessen
• 50 gram (okee, misschien iets meer) witte chocolade

Wat moet je doen?

Roer alles door elkaar. Maak met twee lepels bergjes op een bakplaat (met dit recept maakte ik 16 stuks). Ongeveer 15-20 minuten op 200 graden in de oven.

Wat me ook lekker lijkt: met stukjes appel of banaan (dat staat ook in het originele recept), met meer verschillende soorten nootjes en pure chocola, met kokosrasp en stukjes ananas, of juist hartig: met zongedroogde tomaatjes en olijven, met geraspte pastinaak en rozemarijn...
Hier gaan we nog meer van maken!

Smaak

Het is waarschijnlijk een kwestie van smaak. Er zullen ongetwijfeld heel wat mensen zijn die ons kringloop-interieur met opgeknapte kastjes en tafeltjes en op gemiddeld elke vierkante meter een plant afzichtelijk vinden. Ook ik zou sommige dingen in ons huis graag anders willen, en als we een huis kopen zullen we dan ook zeker geen 'sierstuc' nemen, laminaat leggen dat toch eigenlijk een tintje te licht is of een keuken voorzien van schmutzige plastic handgreepjes. We zijn op huizenjacht. Wat een avontuur.

De bejaarde mevrouw waar we vanmiddag gingen kijken zei zonder tanden: "ik woon hier sinds 1975 en heb er een mooi en gezellig huis van gemaakt, je kan er zo in". Behang met marmer-print, sierstrookjes van gouden spiegeltjes, perzische tapijtjes in alle maten, gehaakte kleedjes, porseleinen ganzen/konijnen/katjes/kabouters, geborduurde schilderijen en tegeltjes die met plakband tegen de muur bleven zitten.
Ik vermoed dat ze het meende.

Mentaliteit

Ik kon het. Eigenlijk kon ik het best goed. Beter dan ik deed. Het is dus jammer dat mijn wedstrijdmentaliteit meestal pas achteraf komt. Vooraf zei ik: "ik wil die achttien-en-een-halve kilometer graag onder de 1 uur 50, en 1.45 zou echt heel mooi zijn, maar hee, het zijn heuvels en ik heb snot en ik heb nog nooit zo ver gelopen dus als ik 'm uitloop zonder te wandelen ben ik al zeer tevreden". En dat denk ik dan ook te menen. Dus de eerste minuut nadat ik met een eindtijd van uiteindelijk 1.52.17 over de finish kwam was ik dat ook. En toen dacht ik: verrek. Ik ben pas de laatste drie kilometer gaan versnellen, waarom niet eerder? En waarom liep ik die eerste tien niet ruim ónder het uur, in plaats van die tergend trage 1.02.39? Als ik dáár nu iets harder had gelopen én eerder was gaan versnellen...

Maar onderweg dacht ik dat niet. Ik was blij dat het redelijk vanzelf ging, dat ik zonder te denken vooruit kwam, dat ik genoeg had aan die vier zakdoekjes, dat ik kon lachen met een paar politiemannen en me kon vergapen aan honderd soorten billen in een fascinerend assortiment aan broeken en leggings. Soms zei een stemmetje in mijn achterhoofd "6.04, dat is te veel" en dan zei een ander stemmetje "ja maar ... heuvels, snot, we gaan straks weer omlaag en dan haal ik het heus weer in" en "ach, vier seconden" en "maar het is ook nog heel ver". Daar had ik dus niet naar moeten luisteren. Want nu, achteraf, zijn mijn benen niet zo moe als had gekund en als ik eigenlijk had gewild. Volgende keer ga ik helemaal stuk.

Het gaat wel lukken

Morgen ga ik heel ver rennen. Eigenlijk maar 500 meter verder dan drie weken geleden, en anderhalve kilometer verder dan vorige week. Beide keren was ik niet doodop na afloop. Beide keren was het ook geen wedstrijd. Beide keren was het ook niet in een heuvelachtig bos. Beide keren was ik ook niet snotverkouden. Beide keren had ik wel Sam naast me, met een hartslagmeter die ons tempo bepaalde.

Morgen moet ik het alleen doen. Met allemaal vreemden die op tempo's lopen die ik niet ken en waarvan ik niet weet of ik ze moet volgen, laten gaan, of inhalen. In een omgeving waar ik geen idee heb hoe ver ik ben en hoe lang het nog is. Met de mevrouw van mijn Nike-running-app als mijn beste vriendin, die me vertelt hoe hard ik loop en hoe ver ik al ben en die me liedjes geeft waar ik blij van word. Het gaat wel lukken. Ik kan dit best. Met of zonder snot.