Dierenvriend

Ik beschouw mijzelf als een dierenvriend. Zo wonen we al bijna vier jaar in deze straat, en ken ik er meer katten dan mensen. Die twee met de gekke oortjes bij dat ene steegje, die rooie met maar één oog bij dat huis met die bakfiets, die grijze met zijn lollige witte baard... Daarnaast vind ik het vrij gebruikelijk om merels, rupsen en kevertjes te groeten. Ik verontschuldig me tegen spinnen van wie ik het web verniel en zet slakken die op mijn sla zitten voorzichtig buiten.

Maar er zijn twee diersoorten waar ik dus helemaal niks mee heb. De eerste is de klassieke mug: zoemen en steken, van mij hoeft het niet. Met een klein beetje schuldgevoel, maar stiekem vooral voldoening, sla ik ze plat. Vooral als er dan een flinke bloedvlek ontstaat is dat ultieme wraak.

Nummer twee is de fruitvlieg. Misschien komt het door het genetica-experiment op de middelbare school, waar je vliegjes met witte en rode oogjes moest verzamelen, kweken en in dat stomme buisje moest houden, om daarna te checken welke oogkleur het nageslacht had. Ik geloofde het zo ook wel.
Nu het zomer is, en mijn fruitschaal is gevuld met allerhande zoet en geurig fruit, is de populatie fruitvliegjes in de keuken explosief gegroeid. Toen de groenbak vol zat en we 'm niet op tijd leegden al helemaal. In onfrisse wolken dansen ze maar door de lucht. En ik had juist het web van de spin boven de koelkast verpest, omdat hij zo stom was het aan een banaan vast te maken. De natuurlijke vijand van de vliegjes was dus verdreven. Maar ik ben er ook een. Grootmoeders tip: een bakje azijn met een druppel afwasmiddel. In eerste instantie was ik sceptisch. Toen ik een kwartier later in het bakje keek was ik gelukkig. Met een beetje schuldgevoel erbij.

Zo doe je dat

Bij de RUG zijn ze trouwens fruitvlieg-fan. Gelukkig zijn ze vrij gemakkelijk te kweken en heb ik met mijn actie de wetenschap niet gedwarsboomd.