Het gaat wel lukken

Morgen ga ik heel ver rennen. Eigenlijk maar 500 meter verder dan drie weken geleden, en anderhalve kilometer verder dan vorige week. Beide keren was ik niet doodop na afloop. Beide keren was het ook geen wedstrijd. Beide keren was het ook niet in een heuvelachtig bos. Beide keren was ik ook niet snotverkouden. Beide keren had ik wel Sam naast me, met een hartslagmeter die ons tempo bepaalde.

Morgen moet ik het alleen doen. Met allemaal vreemden die op tempo's lopen die ik niet ken en waarvan ik niet weet of ik ze moet volgen, laten gaan, of inhalen. In een omgeving waar ik geen idee heb hoe ver ik ben en hoe lang het nog is. Met de mevrouw van mijn Nike-running-app als mijn beste vriendin, die me vertelt hoe hard ik loop en hoe ver ik al ben en die me liedjes geeft waar ik blij van word. Het gaat wel lukken. Ik kan dit best. Met of zonder snot.