Overwegingen en prioriteiten

Zondag stond ik vroeg op. Het was tijd om de eenzaamheid van de buurvrouw te bestrijden, die anders al die marathontrainingskilometers gans alleen moet afleggen. De hartslagmeter maande ons tot kalmte: zone twee en niet harder. Het voordeel was: in dit tempo was lopen gemakkelijk vol te houden, en goed te combineren met praten. Het nadeel was: dat ik het als een serieuze optie zag toen ze me aanspoorde toch ook eens zo'n enorme afstand te overwegen.

Wat ik daarvoor zou moeten doen:
- stoppen met voetbal
- gedisciplineerd trainen
- het echt willen

Voetbal voelt als buitenspelen. Gedisciplineerd trainen als sport. Het lastige is dat ik niet zo sportief ben. Ik beweeg een beetje voor de lol. Wil ik echt een keer zo'n belachelijke afstand afleggen? Ik, degene die vroeger al naar de brievenbus fietste omdat dat efficiënter is dan lopen? En heb ik het ervoor over om dan mijn team een (half) seizoen te verlaten? Het komt aan op "het echt willen". Wil ik het echt? Is het gegeven dat ik hierover twijfel niet al een duidelijk signaal dat ik dat dus niet wil? Of is twijfel een teken dat ik het echt overweeg?

Ik denk er nog even over na. Voor nu overweeg ik eerst een halve.