Waarom ook niet

"Ik ben een winterpeen" suggereerde mijn telefoon, toen ik de buurvrouw wilde schrijven dat ik een winterloper ben. Dat schreef ik als onderdeel van de overwegingen over deelname aan de marathon van Berlijn. Marathon. Het doel was dit jaar toch een halve? Goed punt. Maar ook: waarom ook niet? En daarbij: als ik een hele loop, heb ik die halve ook maar mooi te pakken. Twee vliegen in één klap, win-win-situatie, et cetera. Maar vooral: waarom ook niet? Ik geniet inmiddels van lange afstanden, plak extra stukken aan korte rondjes omdat ik er dan pas lekker in kom, kijk uit naar een duurloop en vind mijn hardloopschoenen de mooiste die ik heb.

Alleen: ik ben een winterloper. Met weinig maak je mij op hardloopweergebied zo blij als een heldere, koude ochtend. Een gewoon zonnetje kan wel, maar die vieze zomerhitte: bah. Op zo'n benauwde dag waarop alleen een onweersbui verlossing kan bieden ga ik pas tijdens of na het onweer naar buiten. In de zon lopen doe ik zelden. De marathon van Berlijn is op 28 september. Zowel meteorologisch als astronomisch is het op dat moment herfst. De gemiddelde temperatuur ligt daar dan tussen de 10 en 19 graden. Dat vind ik al aan de warme kant, laat staan de voorbereidingskilometers die ik in de Hollandse brandende zomerzon zal moeten maken. Sam probeert me nog wijs te maken dat ik Rotterdam ook wel kan proberen. Over elf weken. Het weer van nu ligt me wel stukken beter. Maar vorig jaar liepen wij op de dag van die marathon de IJsselloop en klaagden steen en been over de onverwachte hitte. Dat kan ook dit jaar gebeuren. En andersom kan het best op 28 september ineens lekker fris zijn. Dus. Niets zo onvoorspelbaar als het weer (en mijn hardloopplannen).