Spanning

Hoewel ik de afgelopen maand naar Praag, New York en Philadelphia ben geweest, was de reis naar Rotterdam gisteren de spannendste in tijden. Met kriebels in mijn buik en drie spandoeken in mijn tas wachtte ik op de waterbus, die aan ons voorbijvoer en een kade vol gefrusteerde marathonkijkers achterliet. Een half uur later mochten we er wel op, maar bij aankomst wachtte ons een inmiddels verlaten Erasmusbrug. Alleen een oud mannetje, misschien moest hij nog even plassen voor de start, kwam er nog aangekacheld.
We liepen even doelloos wat heen en weer en positioneerden ons vervolgens bij het viaduct dat het 27-kilometerpunt markeerde. Ik begon met het 'HUP SAM'-spandoek, maar verruilde het snel voor 'JIJ KAN DIT'. Dat is immers voor iedereen leuk. Zeker als je al 27 kilometer hebt gehad. We zagen razendsnelle Kenianen, als ze het al zouden begrijpen gingen ze te hard om het te kunnen lezen, en na een paar gaten tussen kopgroepen kwam daar De Hele Horde. Een enorme stroom rennende mensen. Met hier een daar iemand die een wandelpauze nam. Iemand die uit de rij sprong om in de bosjes te plassen. Iemand die een banaan at en de schil omhoog gooide. Mensen die zwaaiden naar bekenden en/of camera's. Mensen die naar mijn spandoek riepen JA IK KAN DIT. Mensen die ik kende, van foto's op Instagram en blogs. Mensen die uren, weken, maanden, kilometers hadden getraind. En die allemaal al ruim over de helft waren. Op tweederde bijna. Op zevenentwintig kilometer precies. Er liepen pacers met ballonnen die een eindtijd aangaven. 3.30. 3.45. 4.00. 4.15. En daar was Sam. En de brok in mijn keel. SAMMETJE! schreeuwde ik. HUP SAM, schreeuwde mijn spandoek. JIJ KAN DIT schreeuwde het andere. En ik was heel, heel trots. Nog steeds.